We zijn er!

Hoi iedereen!

Mijn eerste verslag hier uit het verre en vooral bloedhete Suriname! Na het afscheid met Bauke zijn we (Pam, ik en Jasmijn) in het vliegtuig gestapt richting Suriname. KLM liet ons alvast aan de Surinaamse cultuur wennen door drie kwartier te laat te vertrekken, heel fijn! In het vliegtuig was het erg gezellig tussen de luidruchtige Surinaamse dames. Voor mij zat een Surinaamse vrouw met een hondje op haar schoot, ik wist niet eens dat je een hondje in het vliegtuig mocht meenemen maar goed. Nog voordat we de Nederlandse bodem hadden verlaten, ging haar stoel in standje 180 graden, waardoor ik als een soort sandwich opgevouwen zat in mijn eigen stoel. Ik wil hierbij papa hartelijk bedanken voor mijn lange benen, want die kon ik dus niet meer kwijt, hierdoor was ik genoodzaakt mijn latten in het gangpad te gooien. Maar het gevolg hiervan was dat de steward met zijn dranken-karretje elke keer een soort drempeltje over moest, auw.. Maar goed, na de eerste warme maaltijd kwam de ''after-dinner-dip'' om te hoek kijken. Toen ik net in mijn schoonheidsslaapje zat, werd ik vriendelijk gewekt door mijn achterbuurvrouw. De nogal forse dame had redelijk wat moeite om zonder hulpmiddelen (haar tillift zat waarschijnlijk in het ruim) haar stoel te verlaten. Hierdoor werd mijn rugleuning gebruikt als een soort optrek steun, waardoor mijn rugleuning heel erg naar achter werd getrokken en wanneer mevrouw haar eigen gewicht uit haar stoel had gelanceerd, werd mijn rugleuning weer ineens losgelaten waardoor ik met een enorme kracht weer terug geschoten werd richting de rugleuning van mijn buurvrouw voor mij! Met een blauwe plek op mijn voorhoofd rijker, vond ik het een goed idee om eens de benen te strekken. Ik snap nu waarom een ''skinny jeans'' (opa en oma; zoek dit woord maar even op) niet erg gezond is. Mijn benen lagen in een een hoek van 90 graden onder mijn eigen stoel, waardoor mijn slagaders vanaf mijn knieën hun werk niet meer optimaal konden uitoefenen. Maar ik begreep de hint van mijn eigen lichaam, toen mijn onderbenen begonnen te tintelen. Allereerst moet ik ook in een hoek van 180 graden mijn stoel verlaten, omdat mevrouw voor mij nog stééds haar stoel plat had liggen. Na meerdere pogingen stond ik dan eindelijk in het gangpad. Normaal is een gangpad in een vliegtuig ongeveer 60 cm denk ik, maar doordat de meeste passagiers in dit vliegtuig ''een maatje meer'' hebben, was het gangpad maar een zielige 30 cm. Na een bezoekje aan het toilet, vertrok ik weer opgelucht naar mijn stoel. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik niet zou kunnen slapen, dus ik heb een stuk of vier films gekeken. Verder kregen we ontzettend veel drinken aangeboden en ook werd mijn buikje weer goed gevuld met nóg een warme maaltijd en een lekker ijsje. Net voor de landing werd er met een anti-insecten spray door het vliegtuig gespoten, omdat we geen insecten vanuit Nederland naar Suriname mochten meenemen.

Toen we eindelijk op Surinaamse bodem waren kwam de hitte ons al tegemoet, ik vond het heerlijk maar voor sommige was het even wennen, waardoor ze flauwvielen. Ook hier hebben we al kunnen wennen aan de cultuur aangezien het ongeveer 1,5 duurde voordat ons visum goedgekeurd was. Hierna konden we op zoek gaan naar onze koffers en toen we die eindelijk hadden gevonden stond onze taxichauffeur Jeffrey al op ons te wachten. Ons nieuwe huisgenootje Maaike was er ook en na een ritje van ongeveer 1,5 uur waren we aangekomen bij ons nieuwe huisje. We maakte kennis met de huisbaas Meneer Tjon en zijn vrouw Ola. We kregen onze kamers toegewezen en we zijn toen ook maar lekker gaan slapen.

De volgende ochtend (vrijdag 29 januari) hebben we lekker ontbeten en zijn toen al snel richting de Palmentuin gelopen die te zien is vanaf ons balkon. Na heel wat getoeter van auto's en kus-geluiden van enge mannen, kwamen we aan bij een heel mooi stukje van Paramaribo. We hebben hier hele mooie foto's gemaakt. Door de lange wandeling (circa 800 meter) kregen we weer trek dus zijn we langs de supermarkt gegaan, we hebben hier onder andere komkommers gekocht. Ze smaakte hetzelfde als in Nederland alleen zijn ze hier wit. Na onze lunch vonden we het wel tijd om een zwembadje op te zoeken om even af te koelen. Op ongeveer 1 minuut loopafstand van ons huis zit het café ''Zin'' waar ook een zwembad is. Voor 20 SRD (ongeveer €3,60) konden we de hele dag zwemmen. Waarschijnlijk gaan we binnenkort een abonnement nemen op het zwembad, dan kunnen we onbeperkt zwemmen!

Na het zwemmen nam Meneer Tjon ons mee voor een tourtje door de stad, we reden langs de centrale markt, de waterkant en het oude centrum. Heel leuk om te zien hoe de stad eruit ziet!

In de avond gingen we uiteten bij restaurant ''Zus&Zo'' wat ook maar 2 minuten van ons huis af is. Ik heb een lekkere Surinaamse maaltijd op, dus dat is voor herhaling vatbaar! Ook heb ik hier mijn fiets opgehaald die ik van een andere Nederlandse stagiaire heb overgekocht, een mooie groene omafiets!

Liefs uit Suriname!